Vandaag was dus niet anders. 20u15 had ik een sollicitatie. 19u30 kruip ik braaf achter het stuur om aan de 20min durende rit te beginnen. Ruim op tijd, dacht ik nog! Inderdaad, 19u50 zegt de gps mij dat ik de 3de afslag op de rotonde moet nemen en dat ik dan binnen 700m mijn bestemming zou bereiken. Alleen stonden er na 200m al verbodsborden en heras-hekken.. So close! Geen paniek, geen paniek. Ik heb nog meer dan een kwartier om een andere weg te zoeken, chill! Ohja, in zo'n situaties begin ik steevast tegen mezelf te praten. Ik keer op mijn stappen terug en rij de eerstvolgende straat rechts in, als ik goed naar mijn gps kijk moet ik dan uiteindelijk toch nog op de goede weg uitkomen en heb ik de werken omzeild (waar zijn die OMLEIDING-bordjes als je ze nodig hebt?!). Dat was maar een klein, donker en smal straatje waar ik inreed, but hell, we zouden er geraken! Niet dus. Opeens staan daar drie paaltjes in het midden van de weg met een bord langs. Zo'n wit bord met een rode rand. En er stond een auto en een bromfiets op getekend. Ik gaf dat bord mijn vuilste blik (you don't want to see that one) en reed terug. Ik begon al licht te panikeren, de tijd staat nl. niet stil. Ik probeerde de andere richting uit te rijden om de werken via de andere kant te omzeilen, maar ik zag al snel dat dat geen optie bleek te zijn. De tijd begon nu echt te dringen. Ik zette mij even langs de kant om een telefoontje te plegen om te melden dat ik net iets later ging zijn. Mooie geste, weliswaar om deze te doen slagen moet de telefoon beantwoord worden. Neen, dat gebeurde dus niet. Natuurlijk niet. Ik heet Lies Gaethofs, remember. Ik reed terug naar de werken, ik had al opgemerkt dat je er te voet wel langsheen kon. Dat was dus mijn laatste optie. Auto parkeren langs de straat en 500m wandelen. Als ik dat nu meteen had gedaan, was ik wel op tijd geweest natuurlijk. Het was gelukkig niet erg dat ik wat later was. Even na mij kwam er nog een meisje binnen "Jullie zitten wel goed verstopt en er zijn werken! Ik ben hier dus maar - wait for it - op het gevoel naartoe gereden...." OP HET GEVOEL?! HOE KAN DAT NU, IK GERAAK ER NOG NIET MET GPS! Op zo'n moment denk ik dat alle cliché's ivm vrouwen en oriëntatie op mij gebaseerd zijn.
De sollicitatie zelf vond ik best vreemd. In die zin dat ik dat nog nooit op zo'n manier had meegemaakt. We zaten daar met zo'n 10 mensen en allemaal kwamen we voor een andere functie solliciteren. We mochten eerst een berg (vijf om precies te zijn) formulieren invullen en erna werd er een groepspresentatie gegeven over het bedrijf (www.handelsgids.be). Daarop volgend mochten wij ons allemaal kort voorstellen en zeggen waarvoor we kwamen solliciteren. Er was nog een meisje dat ook voor de DTP-vacature daar was en volgens mij ook een jongen (of een man, hij was toch al 30), maar daar ben ik niet heel zeker van. Voor de rest waren ze daar voor telefoniste of vertegenwoordiger. De sfeer was wel gezellig en eigenlijk informeel. Ik voelde niet de stress als bij een 'gewone' sollicitatie. Het is wel maar een klein bedrijfje en ik weet niet hoeveel DTP-vacatures er open stonden, maar ik vrees niet heel veel. Max twee ofzo? En wij waren al de negende (!) groep die er bij hem langskwam, en ik weet natuurlijk niet hoeveel kandidaat DTP'ers er in die andere groepen zaten. Op zich schat ik mijn kansen vrij goed in, maar dat zal vooral afhangen van de andere kandidaten en hoeveel ervaring of gebrek aan ervaring deze hebben. Let's hope for the best! In het beste geval krijg ik een mailtje met dat ik naar de 'volgende ronde' mag. Dan kan ik mij effectief bewijzen, dan wordt de kennis van PS en Indesign getest en gekeken hoe lang je erover doet om bv. een naamkaartje te ontwerpen. Het was iig een pluspunt dat ik ook fotografie had gestudeerd. Allez vooruit! Ik weet dus nog niets meer but yet again, I'll keep you posted.
Toen ik terug naar mijn auto wandelde kwam ik deze jongen nog tegen:
Ik had hem bijna vertrappelt! Ik gok dat ie "zoe zoat as n schup" was en op zoek ging naar z'n huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten